Naaldvilt ontdekte ik in mijn eerste jaar van de academie tijdens een reis naar het natte Schotland. Op een begraafplaats in Glasgow werd ik getroffen door Keltische kruisen bedekt door een vilten laag mos. Deze verweerde stenen waren zachter en stiller. Naaldvilt ademt dezelfde sfeer uit als dat grijze landschap. Een kwart eeuw paste naaldvilt perfect bij mij. Oneindig veel experimenteerde ik ermee. Geknipt naaldvilt geeft rafelrandjes en die vangen het licht mooi. Effecten ontstaan door schuin knippen, of kapot knippen. Spel met licht en schaduw oproepen met verschillende lagen vilt. Naaldvilt maakt de ruimte stiller en dat vergroot de concentratie van de kijker. De foto van die unieke plek, wordt eerst vertaald in sjablonen, dus in het platte vlak. In de expositieruimte componeer ik de installatie. Altijd weer is het spannend als uit het platte vlak een 3D-installatie ontstaat. Naaldvilt is eigenzinnig en heeft een geheugen. Als ik het laat vallen krult het terug naar de rol en dat geeft onvoorziene expressie. Spelen met toeval, licht en de ruimte. Dat is het moment waarop de bron, expositieruimte en installatie samenvallen. Naaldvilt heeft zoveel verbeeldingskracht, het weet steeds opnieuw de boodschap te vangen die het landschap vertelt.